Piepend en krakend modderen Rutte (VVD) en Kaag (D66) zich door een kabinetsformatie die inmiddels al 176 dagen duurt en bij voorbaat al ten dode lijkt te zijn opgeschreven.

Het uitsluiten van partijen houdt in dat je een groot deel van de bevolking negeert en dus automatisch niet respecteert.
Je hoeft het zeker niet eens te zijn met bijvoorbeeld de PVV of FVD maar uitsluiten lijkt op discriminatie van een groot deel van de Nederlanders.

Je kunt jezelf  moeilijk de premier van heel Nederland noemen als je zelf maar een klein deel van de kiezers vertegenwoordigd, een deel partijen uitsluit evenals ook een samengaan van PVDA en GroenLinks niet accepteert.

Het zijn doorgaans steeds de demissionaire regeringspartijen die zich hier aan schuldig maken, VVD, D66, ChristenUnie en CDA die alleen bezig lijken te zijn met beeldvorming en daarbij het menselijke aspect vergeten zijn.
Machtswellustelingen zou ik het willen noemen.

Deze laatste partij, het CDA, moet zich nadrukkelijk zorgen maken.
Haar opgedrongen leider Wopke Hoekstra is een stoffige boekhouder met het charisma van een punaise die, in mijn ogen, weinig tot niks presteert.
Veel stof, weinig wol.
Ik persoonlijk vind de persoon van Hoekstra onsympathiek, aanmatigend en arrogant  overkomen, maar nogmaals dat is persoonlijk.
Een besluiteloze slappe figuur die ik onbetrouwbaar acht als leider van een partij zonder identiteit.

Het CDA zou beter Hoekstra wippen en Pieter Omtzicht terug proberen te winnen als hun leider.
Omtzicht is één van zo niet de beste politicus die Nederland heeft met oog voor echte mensen.
Anders dan het haantje Hoekstra.
Hoekstra moet nog een speech gaan geven op het CDA congres maar ik ben bang dat wanneer het CDA afhankelijk blijft van deze man de partij beter de handdoek in de ring gooit.

Ik ben zeker geen voorstander van veel van de denkbeelden en de verbodsdrang van D66.
Nou zag ik laatst een toespraak van Sigrid Kaag en ik moet zeggen dat ze naar mijn idee met kop en schouders boven Rutte uitsteeg in mijn visie.
Kortom, een premier waardig.
Haar internationale ervaring als diplomaat en de perfecte taalbeheersing maken haar een waardig kandidaat in mijn ogen.
Een vrouw aan de top zou ook heel goed kunnen werken.

Terwijl Rutte alleen bezig is voor de bühne te preken en zijn eigen ego te strelen, iets wat ver staat van de realiteit, was Kaag vooral serieus bezig met te bedenken wat het beste zou zijn voor het volk en het land.
Dat voelde best heel verhelderend ten opzichte van de leugens en zelfverheerlijking van Rutte en zijn VVD.
Een hopeloze pias zonder visie of medemenselijkheid, de joker van de Nederlandse politiek.

Het draait om HET VOLK en niet om de Haagse poppetjes!

Of hier nog een samenwerking mogelijk zal zijn is de grote vraag.
Het beste was waarschijnlijk geweest als Kaag indertijd na haar motie van afkeuring het boek VVD had dichtgeslagen.

Zou het nu niet zinvol zijn een hele brede coalitie te proberen die een zo breed mogelijk deel van de kiezers vertegenwoordigd?
De beste mensen op de belangrijkste plaatsen en desnoods een oud generaal op defensie met strategische visie die wéét wat er nodig is?
Hele goede mensen hebben we al, Pieter Omtzicht en bijvoorbeeld Renske leijten of Laura Bromet, Henk Nijboer of zelfs Farid Azarkan en Michiel van Nispen.
In ieder geval mensen die betrokken zijn bij het wel en wee van de bevolking en die de knelpunten zien en benoemen.
Mensen die niet bezig zijn met het vergaren en behouden van de macht maar die oog hebben voor de menselijke maat.
Een ontevreden volk lijdt tot problemen en verharding!

We zitten nu met het probleem dat er nu op de belangrijkste plaatsen prutsers en knoeiers zitten als ministers of staatssecretarissen, ik bedoel, kijk bijvoorbeeld naar Ferdinand Grapperhaus of Ankie Broekers-Knol, ik bedoel maar…!
De Jut en Jul van de Nederlandse politiek.
De overtreffende trap is voor mij echter de nóg grotere loser Sander Dekker, een nog grotere knuppel valt bijna niet te bedenken.

Helaas lijkt het erop dat er op een minderheidskabinet van kemphanen wordt aangestuurd en hoe lang het falliet van de Nederlandse politiek zoals we die kennen op zich nog laat wachten is de grote vraag.

Het is misschien aan Johan Remkes om te voltooien waar Herman Tjeenk Willink en Mariëtte Hamer faalden.

Laten we hopen dat er hoop is.