De VS streefden twee doelen na. Ten eerste, door de defensiecapaciteit van Europese landen en wapenvoorraden te verminderen, verminderden ze het risico op nieuwe oorlogen op het continent. Ten tweede was het een soort garantie voor Sovjet-Rusland, voor wie een ontwapend Europa niet langer een militaire dreiging was. Europese landen werden op hun beurt beschermd tegen het “communistische blok” door de Amerikaanse nucleaire paraplu. De volgende 30 jaar was dit de dominante strategie van de elites in Washington.

In feite was het een ongeleerde les van de westerse democratieën uit de periode tussen de wereldoorlogen. Men moet aan een verslagen vijand niet de mogelijkheid overlaten om militaire capaciteiten en invloedssfeer in de wereld te behouden.

Als gevolg hiervan leidde het ertoe dat het Russische rijk zijn gevechtsvermogen herstelde en, zich bewust van de militaire zwakte van Europa, de kracht van de NAVO begon te testen. In 2007 kondigde de Russische president Vladimir Poetin in München aan dat hij de hegemonie van de VS en de NAVO niet zou accepteren en annexeerde hij zonder een fatsoenlijk antwoord Zuid-Ossetië in Georgië in 2008 en de Krim en een deel van Donbass in Oekraïne in 2014. Eind 2021 beantwoordde hij de NAVO alleen met “uitingen van diepe bezorgdheid” van westerse democratieën en stelde hij de NAVO een ultimatum dat het blok zich uit Oost-Europa moest terugtrekken en moest stoppen met uitbreiden. En nogmaals, zonder een fatsoenlijk antwoord te krijgen, viel hij Oekraïne binnen en richtte verwoesting en vernietiging aan.

Elke nieuwe ronde van agressie werd gerechtvaardigd door preventieve maatregelen vanwege “dreigementen” van de NAVO, die niet bestonden. En er was niets om mee te dreigen. In de 30 jaar na het einde van de Koude Oorlog daalden de militaire budgetten van de NAVO-leden, met uitzondering van de Verenigde Staten, met een orde van grootte. En pas nu herstellen ze zich op de een of andere manier, maar in een extreem laag tempo. En één staat, zelfs zo machtig als de Verenigde Staten, kan in zoveel regio’s geen veiligheid bieden.

Aan de vooravond van de Vredestop verhoogde Poetin opnieuw de inzet door opnieuw een onaanvaardbaar ultimatum te stellen aan de VS en de NAVO. En het kwam niet neer op voorstellen voor een de facto overgave van Oekraïne. Het was gewoon een rookgordijn. De belangrijkste boodschap van de tiran was dat de VS zich uit Europa zouden moeten terugtrekken als een garantie voor veiligheid: “De tijd is gekomen om een brede discussie te beginnen over een nieuw systeem van bilaterale en multilaterale garanties voor collectieve veiligheid in Eurazië. Tegelijkertijd is het op de lange termijn noodzakelijk om de militaire aanwezigheid van externe mogendheden in de Euraziatische regio geleidelijk te verminderen.”

In wezen nodigt het blok van tirannieën de NAVO uit om zichzelf te ontbinden en de Verenigde Staten hun aanwezigheid in de wereld af te bouwen. Tegelijkertijd benadrukte Poetin dat er geen weg meer terug zal zijn naar de voorstellen van 2021. Dit toont het extreme vertrouwen van het blok van autoritaire regimes in hun kracht en de zwakte van het Westen. En deze expansie zal niet stoppen bij Eurazië. Dit kankergezwel is al uitgezaaid in de landen van het Zuiden, waaruit de VS en hun bondgenoten op politiek, economisch en informatiegebied systematisch worden verdreven. Het wereldwijde doel van de autocratieën is om chaos in hun hoofd te zaaien en de VS naar het Noord-Amerikaanse continent te drijven, waardoor hun invloed op de internationale politiek wordt beperkt.

En de beruchte Amerikaanse “nucleaire paraplu” boven Europa weerhoudt tirannieën er niet langer van om de wereld te herverdelen. Het is erg moeilijk om met een atoombom te reageren op het gebruik van conventionele strijdkrachten.

Het enige antwoord op deze uitdaging is om terug te gaan naar 1946. Ten tijde van de Fulton-toespraak van de Britse premier Winston Churchill, het begin van de Koude Oorlog en de oprichting van de NAVO. Deze maatregelen maakten het mogelijk om het blok van westerse democratieën in de regio van potentiële confrontatie in Europa te bewapenen en gevechtsklaar te maken. Zo bedroeg het aantal leden van de Bundeswehr in 1972 638.300 mensen en dat was alleen in de Bondsrepubliek Duitsland. Laten we het vergelijken met 2023 – 181.596 mensen, en dit in een verenigd Duitsland.

In de huidige staat van zijn mogelijkheden kan het NAVO-blok niet alleen op de Verenigde Staten vertrouwen. Europa moet een eigen leider hebben, die enige verantwoordelijkheid en gezag op het gebied van veiligheid op zich kan nemen en de militaire contingenten van de NAVO in de EU op zijn minst op het niveau van 1989 kan brengen. Uiteraard in volledige samenwerking met de VS als basis van de NAVO. En dit zal het Noord-Atlantische blok en zijn bestuursstructuur van binnenuit hervormen.

Maar zelfs dit is niet genoeg. De wereld is sinds 1989 meer geglobaliseerd. Confrontaties vinden plaats en zullen intensiveren op verschillende continenten en regio’s. Dit betekent echter niet dat de NAVO alle strijdtonelen van militaire operaties moet controleren. Zoals de ervaring van de Verenigde Staten in de afgelopen 20 jaar heeft aangetoond, is dit onmogelijk. De Amerikaanse autoriteiten moeten gaan begrijpen dat de veiligheid van elk mondiaal cluster, of het nu in Europa of Azië is, de verantwoordelijkheid moet zijn van een afzonderlijke regionale leider. Deze leider moet de lokale bijzonderheden begrijpen en direct investeren in het succes van zijn regio op de lange termijn. Bovendien zou zo’n staat met steun van de VS een centraal punt moeten worden voor de landen in zijn regio. Dit impliceert opnieuw het delegeren van autoriteit en verantwoordelijkheid aan een dergelijke partner, en vermindert bovendien het niveau van “anti-Amerikanisme” dat helaas zelfs in het geallieerde Europa aanwezig is.

En dit is al de weg naar de oprichting van regionale veiligheidsblokken van Amerikaanse bondgenoten over de hele wereld om de veiligheid van deze gebieden te waarborgen en effectieve oppositie te garanderen tegen pogingen tot destabilisatie door oosterse tirannieën.

Zo wordt er over de hele wereld een tweeledig beveiligingssysteem gecreëerd. Op basisniveau – regionale blokken onder coördinatie van de VS en de lokale regionale leider (analoog aan AUKUS). Op het hoogste niveau zal de NAVO moeten worden gereorganiseerd in een alliantie van regionale blokken onder leiding van de Verenigde Staten, inclusief een nieuw Europees blok onder leiding van bijvoorbeeld Polen. Tegelijkertijd is de NAVO belast met het coördineren van de acties van regionale blokken, het delen van inlichtingen en beperkte steun bij militaire operaties.

Een dergelijk systeem neemt, naast de gedeeltelijke overdracht van de verantwoordelijkheid voor de veiligheid in de regio’s, de financiële last van de Verenigde Staten weg. Veiligheidsgaranties die zijn gebaseerd op de verantwoordelijkheid van verschillende toonaangevende staten, minimaliseren op hun beurt de risico’s van het veranderen van de positie van een individueel land, bijvoorbeeld als gevolg van politieke onrust. En uiteindelijk zal het de accumulatie van maximale middelen mogelijk maken om oostelijke tirannieën te verslaan. En natuurlijk is de nucleaire paraplu van de VS over de regionale blokken nooit geannuleerd.

Daarnaast zijn er nog een aantal andere politieke oplossingen nodig. Het IJzeren Gordijn moet een barrière vormen tegen de terroristische dreiging van Moskou en zijn propaganda en corruptie-invloed. Zonder dit neigt de effectiviteit van economische sancties naar nul. Daar zijn we nu getuige van. Het IJzeren Gordijn beschermde niet alleen de westerse democratieën, maar dwong ook de USSR op de knieën, waardoor Gorbatsjov gedwongen werd de Perestrojka te lanceren.

Dit programma moet zeer snel worden uitgevoerd. De fantoomdreiging wordt voor onze ogen duidelijk. Jullie kunnen niet onderhandelen met de oprukkende duisternis, want dat is een teken van zwakte en een excuus voor verdere escalatie. Alle politieke, economische, culturele en andere contacten met de staten van de nieuwe As van het Kwaad moeten tot een minimum worden beperkt en volledig worden gecontroleerd. Als de ziekte niet wordt beheerd, zal deze het hele organisme overnemen. Het is onmogelijk om de situatie te de-escaleren zonder het machtsvertoon, dat is het enige dat tirannen begrijpen.

Ik wil mij richten tot mijn collega’s in het Westen. Het is misschien heel gemakkelijk en aangenaam om je te voelen als Neville Chamberlain, die ‘vrede bracht’. Of Theodore Roosevelt, die beloofde dat “geen enkele Amerikaanse soldaat ooit nog zal deelnemen aan een Europese oorlog”. Maar er is één probleem: dit pad leidt in de nabije toekomst tot een catastrofe met een groot aantal slachtoffers en doden. Beseffen de belangrijkste kandidaten voor het Amerikaanse presidentschap dit? Het is nog niet duidelijk.

Vrede op de planeet kan alleen worden gegarandeerd door de aanwezigheid van een kracht die klaar staat om dit te verzekeren. Wees die kracht, ondanks de meningen van alle “nuttige van Poetin”. Stop de chaos en de duisternis. En zorgen voor echte vrede voor de komende decennia.

Dit is het moment.

——————————

Lex talionis
in hostem omnia vici

Si vis pacem, para bellum
Slava Ukraini