Wie zijn Azov?

De eerste Azov-vrijwilligers in 2014 kwamen uit alle lagen van de bevolking: voetbalfans, publieke figuren, arbeiders, journalisten, voormalige politieke gevangenen van het Janoekovitsj-regime. Velen kwamen uit de oostelijke regio’s van Oekraïne: Donetsk, Loehansk, Charkov, Zaporizja. De meesten hadden nooit gedacht dat ze op een dag in oorlog zouden komen; ze hadden nog nooit een wapen vastgehouden, noch in het leger gediend, en kenden de basisbeginselen van militaire operaties niet. Ze waren echter allemaal verenigd door een onbeschrijfelijk maar overweldigend verlangen om de vrijheid van Oekraïne te verdedigen.

De eerste Azov-strijder werd op 4 augustus 2014 gedood tijdens de aanval op terroristische posities in Maryinka – een politieke vluchteling uit Rusland genaamd Andrey “Balagan” Grek. Als tegenstander van het Poetin-regime kwam hij naar Oekraïne om onderdak te zoeken tegen politieke vervolging. In Azov vond hij de broederschap van krijgers die de ware vrijheid verdedigden, en binnen deze eenheid offerde hij zijn leven op voor de vrijheid. Zijn dood was onmiddellijk in tegenspraak met de Russische propaganda die zei dat Azov helemaal over ‘russofobie’ en ‘nazisme’ ging.

Azov was de eerste Oekraïner die de NAVO-normen implementeerde in zijn training voor soldaten, onderofficieren en officieren, maar ook in gevechtstactieken, planning en organisatie.

Dit was op eigen initiatief van Azov, niet als een richtlijn van bovenaf. De officieren begrepen de noodzaak om elk aspect van de activiteiten van de eenheid te ontwikkelen om de levens en de gezondheid van het personeel te behouden, aangezien zij de grootschalige oorlog voorspelden die zou komen.

Het was deze voorbereiding, gecombineerd met de individuele heldenmoed van zijn strijders, die de Azov-strijders in staat stelden de stad 86 dagen lang te verdedigen, waarvan 82 dagen volledig omsingeld. Hun standpunt leverde Oekraïne kostbare tijd op om zijn strijdkrachten te hergroeperen, met minder dan één procent van de wapens, uitrusting en mankracht van de vijand. Deze ongelooflijke aflevering verdient diepgaande studie, en het maken van documentaires en speelfilms, en zal dat zeker ook krijgen.

Op een dag zal de wereld in detail leren hoe het Mariupol-garnizoen tegen de elite-eenheden van het Russische leger vocht, erin slaagde de vijandelijke troepen te omsingelen terwijl het omringd werd door een nauwe vijandelijke ring. Hoe de dappere leiders van squadrons, pelotons, compagnieën en bataljons hun soldaten de strijd in leidden, altijd voorop vanaf het front.

Azov-soldaten redden burgers, gaven alles, hielpen hen tijdens de tapijtbombardementen door de Russen. Hoe de doorbraak van de omsingeling op de rechteroever van Marioepol naar de fabriek in Azovstal plaatsvond. Hoe artsen in de bunkers van Azovstal, zonder de benodigde apparatuur en medicijnen, de levens van ernstig gewonde soldaten redden. Hoe een handjevol wanhopige mensen met enkele kaartjes met helikopters doorbrak naar Marioepol , die Azov wilden versterken en schouder aan schouder met hen wilden staan ​​in deze strijd.

Azovs bestaansreden

Jarenlang heeft Russische propaganda gewerkt om Azov in diskrediet te brengen, door het land te beschuldigen van het uiteenzetten van een “neo-nazi” politieke ideologie die algemeen wordt geloofd, niet alleen in Rusland, maar ook door veel westerlingen die niet bekend zijn met de werkelijke situatie. Propagandisten zien doelbewust feiten over het hoofd die de absurditeit van hun beschuldigingen bewijzen, wat resulteert in een verzameling speculaties, leugens en journalistieke clichés die de werkelijkheid negeren.

Azov ging altijd over mensen die op zoek waren naar vrijheid, ongeacht hun etnische afkomst, politieke en religieuze overtuigingen, verenigd rond het idee van Oekraïne als een land van echte vrijheid – de belichaming van het concept van een echte republiek, niet als een regeringsvorm, maar in de oorspronkelijke, oude betekenis van ‘res publica’, een geloof in het gewone.

Cicero schreef dat de republiek het bezit van het volk is, maar dat het volk niet zomaar een unie van mensen is; het is een unie van mensen die gebonden zijn door overeenstemming over juridische kwesties en gemeenschappelijk belang. De republiek is in dit geval een manifestatie van een bepaald type individueel bewustzijn dat directe invloed heeft op de processen eromheen, actieve deelname aan het gemeenschappelijke project. De verdediging van de vrijheid van Oekraïne en de mogelijkheid om de toekomst van het land rechtstreeks te beïnvloeden is dus precies deze gemeenschappelijke oorzaak binnen de activiteiten van de eenheid.

Azov verschilt van andere vrijwilligerseenheden doordat het de grenzen van het simpele nationalisme overschrijdt, waardoor het soms aan kritiek in het land is blootgesteld. Het besluit van elke strijder om conflicten op basis van taal, etniciteit of religie te vermijden heeft geleid tot het Azov-fenomeen van moed, veerkracht en vastberadenheid dat nu over de hele wereld wordt bewonderd.

De kracht van Azov komt voort uit de persoonlijke kwaliteiten en kenmerken van elk individu: hun motivatie, veerkracht, onzelfzuchtigheid, de wens om voortdurend hun professionele niveau te verbeteren en de bereidheid om alles op te offeren voor de gemeenschappelijke zaak. Elke segregatie van mensen die niet gebaseerd is op de interne constitutie van het individu, maar op vooraf bepaalde kenmerken, zoals ras, etniciteit of geslacht, wordt in Azov niet alleen als verkeerd, maar ook als schadelijk beschouwd.

De wreedheid van Olenivka

In de nacht van 28 op 29 juli 2023 voerden de Russen een vernietiging uit van een kazerne in Olenivka waarin ongewapende Azov-gevangenen sliepen, als brute represaille tegen degenen die zich zo lang hadden verzet. Bij een explosie, mogelijk van thermobarische wapens, kwamen meer dan 53 mensen om het leven en raakten 130 Azov-gevangenen gewond. Urenlang werd medisch personeel verhinderd ter plaatse te komen, met nog meer slachtoffers tot gevolg. Rusland probeerde op cynische wijze Oekraïne de schuld te geven van de aanval op de kazernes en heeft tot op de dag van vandaag een onafhankelijk onderzoek naar het bloedbad geblokkeerd. De VN ontbonden de missie om de feiten van de aanval vast te stellen “vanwege het gebrek aan voorwaarden voor de inzet van de missie ter plaatse.”

Terwijl de wereld misschien vergeet hoe de Russen, die Azov niet op het slagveld konden verslaan en bij gebrek aan eer en waardigheid, ongewapende gevangenen in hun slaap doodden. Azov herdenkt alle leden die die nacht zijn omgekomen – en zweert dat vergelding onvermijdelijk is.

Azov vecht door

Sinds augustus bezet Azov een van de moeilijkste sectoren van het front, het Serebrianka-woud, wat een nieuwe belangrijke mijlpaal is in Azovs verdediging van Oekraïne.

De ervaring die hier wordt opgedaan, en de prijs die elke dag wordt betaald om de opmars van de vijand te stoppen, leidt tot de opkomst van nieuwe militaire talenten en vaardigheden onder de strijders en commandanten van de eenheid. De moed, moed, vastberadenheid en vindingrijkheid die Azov al meer dan tien jaar kenmerken, blijven onveranderd.

Het allerbelangrijkste is dat Azov erin is geslaagd de motivatie en het plichtsbesef te behouden die zijn eerste vrijwilligers in de wervelwind van de strijd tegen tirannie dreven, waar ze nog steeds in het epicentrum van een felle strijd voor vrijheid staan. Dit is de sleutel tot het begrijpen van het Azov-fenomeen. Een sleutel die op een dag alle kerkers zal ontgrendelen.

De standpunten in dit opinieartikel zijn die van de auteur en niet noodzakelijkerwijs die van Kyiv Post.